Плыў белы дзень – крыло самотнай птушкі нас ратавала незямным сьвятлом, – pадыхаў дол і прашчуравы душы, крыві й зямлі вяртаючы цяпло. Плыў белы прывід даўнімі кладамі, і выглядаў прарокаў скрозь дзірван, і вёў іх за сабой над гарадамі, над чорнымі ільдамі ў Белы Храм. I Белы Храм зьявіўся над ільдамі, яго не ашчасьлівіў боскі перст, ён не сьвяціў здалёку купаламі, а Белы Храм – быў чорны хвойны лес. Не абразы, а змучаныя твары крыніцы адбівалі, а Дняпро цягнуў, як баржы, д’яблавыя хмары – трымцелі жылы і цяжэла кроў. Шчымелі крылы у палескіх птушак, балелі рукі у тутэйшых баб, і чорным цьветам расьцьвіталі грушы, атрутным сокам наліваўся сад – груган накрумкаў ці спрадвечны вораг мінулым векам не дапіў крыві? I ўсе гады, зладзюга, нашым горам сваіх дзяцей выродлівых карміў, і, прычакаўшы зручнае часіны, ён запусьціў, як гада, ў сьпячы Храм нянавісьцю ускормленага сына, такому б пазайздросьціў Юда сам. А белы цень прысьпешваў прарокаў, на гэты раз ня верачы жывым, – там далягляд сьлязіўся, быццам вока, а ў Храме вычвараўся сукін сын.
|
|